Στην οδό του Μπλαμαντώ
Γύρω από το μεσαιωνικό ρυάκι του χαρούμενου δρόμου, κατά τον Jean-Paul Sartre, ακονίζουν οι δήμιοι τα ξινάρια για να κόψουν τα κεφάλια, μαζί με τις άμυαλες καθότι ακέφαλες (πλην όμως λουσάτες) κυρίες με το βέλο.
Έτσι τουλάχιστον αφηγείται προειδοποιώντας μας εγκαίρως όσο και ματαίως η Σαπφώ Νοταρά.
Στίχοι: Jean Paul Sartre
(απόδοση: Αλέξη Σολομός)
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Ηλίας Λιούγκος & Σαπφώ Νοταρά
Γύρω από το μεσαιωνικό ρυάκι του χαρούμενου δρόμου, κατά τον Jean-Paul Sartre, ακονίζουν οι δήμιοι τα ξινάρια για να κόψουν τα κεφάλια, μαζί με τις άμυαλες καθότι ακέφαλες (πλην όμως λουσάτες) κυρίες με το βέλο.
Έτσι τουλάχιστον αφηγείται προειδοποιώντας μας εγκαίρως όσο και ματαίως η Σαπφώ Νοταρά.
Στίχοι: Jean Paul Sartre
(απόδοση: Αλέξη Σολομός)
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Ηλίας Λιούγκος & Σαπφώ Νοταρά
Δίσκος: Πορνογραφία (1982)
Η οδός του Μπλαμαντώ βρίσκεται στο
κέντρο του Παρισιού, στη γειτονιά του Marais. Είναι ένα παμπάλαιο στενό
δρομάκι σε μια από τις αρχαιότερες συνοικίες της πόλης. Βαλτότοπος στον
μεσαίωνα, όχι μακριά από την κεντρική αγορά κρεάτων και τροφίμων της
πόλης (Les Halles) που μετατράπηκε σε μεγασταθμό του μετρό και εμπορικό
κέντρο το 1971. Tο Marais έγινε αστική συνοικία από τον 13ο αιώνα χάρη
και στα μοναστικά τάγματα που εγκαταστάθηκαν εκεί. Ανάμεσα σε αυτά
από το 1258 ως το 1277 ήταν και αυτό των ζητιάνων-μοναχών της Τάξης των
Υπηρετών της Παρθένου Μαρίας, που οι παριζιάνοι αποκαλούσαν κάπως
σκωπτικά "Λευκά Πανωφόρια", λόγω της αμφίεσής τους. Έτσι το 1289 δόθηκε
οριστικά το όνομα αυτό που διατηρεί μέχρι τις μέρες μας, «οδός των
Blancs-Manteaux», στο μικρό δρομάκι που βρίσκεται στην πανάρχαιη αυτή
γειτονιά, όπου στην εποχή μας συνωστίζονται πλάι-πλάι οι μαυροφορεμένου
εβραίοι Ashkenazi, με τα διχαλωτά μουσάκια και τα κιπά τους, μαζί με την
κάπως blasé πολυχρωμία του gay Παρισιού.
